Bittiği için üzülme, yaşandığı için gülümse

   Çok kayıp verdim ve belki verdiğim kayıpların yerini dolduracak kadar bile kazanamadım. Geçmişe hatta sadece 1 yıl öncesine baktığımda yanımda kimler vardı, ben nelerle uğraşıyordum, nerede ve kimlerleydim. Şimdi baktığımda ise yeni bir şehir, yeni insanlar, yeni olaylar, yepyeni bir hayat. Peki ya ben ne oldum? Aynı değilim ben, gidenler o kadar çok şey götürdüler ki yağmurun altında kalmış sulu boya tablosu gibi bütün renklerim dağılıp aktılar. Her gidenle beraber toprağa havaya her yere dağıldı her bir rengim. Kimisi farkındaydı benden çaldığı şeyi ve devam etti, kimisi ise bunu istemeden yaptı. Aldıkları verdiklerinden neden hep ama hep fazlaydı? Bana bir sürü şey kattılar ama kendilerini benden alarak beni en derinde yalnız bıraktılar yani alabileceklerinin en fazlasını almış oldular kendilerini benden alarak. Hele bazıları var ki bir kere gitmek yetmedi o bazılarına ve o kadar çok gittiler ki benden, beni benimle öylesine bıraktılar ki düşman olsa yapmazdı belki de.
    Sevmek gerçekten acıtıyor. Gidenleri hala sevmek ne kadar mantıksız olsa da hala öylesine seviyorum ki benden vazgeçenleri ve öylesine kızıyorum ki beni yalnız bıraktıkları için ne de olsa insan en çok sevdiğine kızarmış.
    En çok özlediğim kişi ve en çok kızdığım Mia'mdır. Hayatıma öyle kısa bir zamanda girip, parçam olup öyle kısa bir süre de çıktı ki belki de en çok üzüldüğüm oydu ve belki en çok özlediğim. Birbirimizin hayatından çıkarken tek bir sözcük etmedik sadece anlamıştık, zamanı gelmişti, birbirimizin hayatındaki görevi tamamlamıştık. Az çok toparlamıştık birbirimizi o kısa sürede ama ikimizde biliyorduk bir gün gitmemiz gerekeceğini. Bunu umursamadan geleceğe dair planlar yapardık, birbirimize yeni şarkılar öğretirdik ve her gece en az 2 kadeh içer sarhoş olmuş gibi yapıp hayaller kurar eski sevgililerimize söver ve bazen de ağlardık. Sonra aynı yatağa girer Kaybedenler Kulübü izlerken uyurduk. Bölümü gelip Melancholy Man çalmaya başladığında uykumuzdan uyanır söyler ve tekrar uyurduk. Çok şey yaşamıştı, çok yarası vardı. Yaşı gibi tecrübesi de fazlaydı. Onun hayatını anlatmaya kalkarsam hem ben ona yazarım dayanamayıp hem de okuyan ona acır. O bunu asla istemezdi. Gitmeden bana son bir notu vardı Mia'mın:

       Bir kapı daha kapandı.
Her şeyin bittiği yerde yeniden bir hayat başlar.Bunu asla unutma Küçük!
Hayatına girecek yüzlerce, binlerce yeni insan var ama insan ömrü buna yetmez işte bu yüzden bir   miktar Devr-i Daim'e ihtiyacı var. Birileri gitmeli, çıkmalı ve silinmeli ki yenileri girebilsin.
Bu satırları sana yazarken bir bildiğim var inan. Ben en sevdiğimden vazgeçtim, kendi ellerimle, biliyorsun. O yüzden hiç kimse vazgeçilmez değil Küçük. Bir acıtır, üç, beş, bin acıtır ama bir gün bakarsın bitmiştir. Hissetmezsin bile. O yüzden korkma Küçük. Korkma, ben varım.

                                                                   03.03.2014
                                                                       02.29

Şimdi sen yoksun Mia ama korkmuyorum ve üzülmüyorum bir gün yine beraber hayal kuracağız biliyorum ve her zaman dediğimiz gibi;
       Bittiği için üzülme, yaşandığı için gülümse..